Wiośniara

Kiedy kilka lat temu pojęcie „jesieniara” zrobiło szybką karierę internetową (i jeszcze zanim zostało obśmiane w memach), to poczułam się jak pan Jourdain, który odkrył, że przeszło czterdzieści lat mówi prozą. No bo uwielbiałam wszelkie przytulne gadżety i ciepłe kolory we wnętrzach zanim to było modne. Jestem tym typem z pasty „Mój stary to fanatyk”, tylko zamiast wędkarstwa fiksuję się na klimatycznych durnostojkach. „Pół mieszkania zajebane świeczkami i lampionami, najgorzej. Średnio raz w miesiącu ktoś wdepnie w latarenkę i trzeba wyciągać w szpitalu.” 😉

Mam słabość nie tylko do jesienno-halloweenowych dupereli, ale też do jesieniarskich przysmaków. Korzenne ciacha, grzane wino, dyniowe latte i takie tam. Kocykowe lenistwo? Zawsze spoko. Może niekoniecznie z książką, jak pokazują na Instagramie, bo pod tym kocem zwykle szybko zasypiam i obcowanie z literaturą szlag trafia 😛 Moje jesieniarstwo wyczerpuje się jednak w sferze dekoracji i kulinariów, bo z jesienią jako porą roku mam skomplikowaną relację. Generalnie wolę ją podziwiać na obrazach, zdjęciach czy w filmach niż przeżywać. Chyba że akurat wystąpi w odmianie rudo-złotej, łaskawie podtrzymując moją wewnętrzną baterię słoneczną i pozwalając mi na ostatnie podrygi, zanim dopadnie mnie zimowa burość, nijakość i sezonowa apatia na takim poziomie, że wstawanie z łóżka będzie zadaniem ponad siły. A w najlepszym razie odpali mi się tryb uśpienia. Czyli działanie na pół gwizdka i byle-przeczekiwanie do tej lepszej części roku, kiedy stosowna porcja światła słonecznego przywróci mnie do życia. Cóż, jednak jestem nieuleczalną wiośniarą 😉 Bo dekoracje dekoracjami, piernikowa kawusia – kawusią, a do normalnego funkcjonowania potrzebuję słońca, soczystej zieleni i ukwieconych krzaków. Poniżej kawałek tego wiośniarskiego świata.

• Bzy/lilaki, czyli jedne z moich ulubionych kwiatów. Tym razem dostałam takie widoki i zapachy już w prezencie urodzinowym, czyli w początkach kwietnia.

• Bardzo lubię przybliżać nos, oko i obiektyw do bzów czy innych urokliwych i pachnących chabzi. A potem powstają takie bezwstydne obrazki 😉

• Fajnie odwiedzić ulubione zielone miejsca i cieszyć się, że wracają do życia.

• Kolejne krzaki

• Dla odmiany – zwierzaki

I to by było na tyle, bo po lekkim falstarcie wiosna się zje…sieniła 😛 Moja ulubiona pora roku tym razem mocno przegięła z rozbiegiem, przynosząc w kwietniu maj. Po czym postanowiła zawrócić i pokazać, że umie zrobić też kwietniowy listopad. Śmieszki śmieszkami, ale takie fikołki już nie są zabawne w kontekście zmian klimatycznych i w perspektywie rosnących cen żywności, więc ta wiosenna radocha jest podszyta różnymi ponurymi myślami.

Przesilenie

Rebelia, rozrywka, regeneracja. Dla każdego coś miłego. Poniżej fotodokumentacja z moich ostatnich przechadzek po mieście. Miks kultury i natury plus garść polecajek.

„Bunt w systemie. Muzyczne przestrzenie wolności 1945-89” to najnowsza wystawa w nowohuckim oddziale Muzeum Krakowa. Solidna porcja smaczków dla wszystkich zainteresowanych historią PRL w takim mniej oczywistym wydaniu – dziejami szeroko rozumianego polskiego rocka, popkultury i kontrkultury w rozmaitych odmianach. Od jazzu i bikiniarzy, poprzez tzw. big-beat i różne rodzime bieda-wersje Beatlesów czy The Animals, aż po Jarocin i pogujących punków. Jako uzupełnienie katalog, wydany w formie przypominającej punkowe ziny 🙂 Warto przejść się, bo wystawa jest świetnie zaaranżowana, bogata w gadżety w rodzaju gitar, starych radioodbiorników i wysłużonych glanów, no i w materiały audiowizualne (do których nie dopchałam się na wernisażu ;)). Aczkolwiek ta muzyczno-subkulturowa podróż przez czasy słusznie minione jest dość okrojona (niestety warunki przestrzenne dawnego kina „Światowid” robią swoje). Jeśli więc ktoś siedzi w temacie, to raczej nie dowie się niczego nowego. Natomiast jeśli ktoś nie siedzi w temacie, to może nabrać przeświadczenia, że muzyczny bunt w PRL był domeną facetów. Kora, Karin Stanek i fotka dziewcząt z Festiwalu Młodzieży to jednak mało jak na żeńską reprezentację (co zresztą wytknęły organizatorom panelistki jednego z wydarzeń towarzyszących, poświęconych kobietom w punk rocku).

„Grzeczna” – to książkowe wydanie komiksów, rysowanych przez autorkę znaną w sieci jako Szarosen. Premiera odbyła się w trakcie Krakowskiego Festiwalu Komiksów (tym razem wybrałam się nie tylko dla Dema i jego kucowo-patyczkowego uniwersum ;)). Szarosen tworzy wesołe obrazki, trochę przypominające ilustracje z literatury dziecięcej, szczególnie współczesnych dydaktycznych książeczek. Tym wesołym obrazkom towarzyszą porażająco smutne treści, opisujące doświadczenia rodzinne i socjalizacyjne komiksowych bohaterów. „Grzeczna” też ma potencjał dydaktyczny, tyle że nadawałaby się raczej dla dorosłych, zwłaszcza tych planujących założenie rodziny lub pracę zawodową, obejmującą kontakt z dziećmi. Ewentualnie jako gorzka dedykacja dla pokolenia rodziców dzisiejszych trzydziesto- i czterdziestolatków 😛

Krakowski Festiwal Komiksu

Moje komiksowe zdobycze od Dema i Szarosen

Doczekałam się ulubionej pory roku. Znowu chodzę i oglądam. Łowię okiem światło, przebijające przez płatki kwiatów czy zieleniejące chaszcze i wdycham zapachy z rozkwitających drzewek owocowych.

Cieszę się tymi widokami i zapachami jak dzieciak, co dla mnie zawsze jest sygnałem, że jeszcze nie jest najgorzej. Że jeszcze trzymam się życia, cokolwiek aktualnie się w nim dzieje. Świątecznie życzę każdemu, kto tu zagląda, żeby umiał odnaleźć w sobie radość z podobnych drobiazgów i żeby ta umiejętność nigdy go nie opuszczała. Wszystkiego naj-wiosenniejszego 🙂

Opowieść (po)zimowa

Przednówek, czyli pora przejściowa i nijaka. Krainy Królowej Śniegu toto nie przypomina, a do wytęsknionej wiosny wciąż daleko. Dekoracje świąteczne zniknęły wraz ze śnieżną pierzyną, odsłaniając bury i nieciekawy krajobraz. Taki widok zwykle odbiera mi chęci na wyjście z domu, no bo czym tu się zachwycać? Błoto w naturze nie wygląda tak pięknie jak w wizji malarza:

February Fill Dyke, Benjamin Williams Leader. Dobrze zapamiętałam ten obraz z przechadzki po miejskim muzeum w Birmingham. Pewnie właśnie dlatego, że zabłocone trawniki zwykle budzą we mnie inne uczucia. Tym bardziej, że na lokalnych skwerkach jest to kupa błota z przewagą kupy 😛 Cóż, wśród osiedlowych psiarzy moda na sprzątanie po pupilach średnio się przyjęła. Powiedzenie „shit happens” nabiera irytująco dosłownego znaczenia w kontekście spacerów z Welesem, po których ludzkie obuwie i psie łapki wymagają gruntownego czyszczenia.

Ponarzekane (bez tego nie ma mnie ani moich wpisów), to teraz do brzegu. Porcja dobrych wspomnień zimowych ze styczniowych wędrówek i lutowa zajawka wiosny. Bo coś na jej kształt już wisi w powietrzu i czai się między tymi łysymi drzewami 🙂

Okolica stawu w Bieńczycach to jeden z moich ulubionych zakątków w kategorii „wieś w mieście”. Pomiędzy blokami zachowały się resztki dawnej zabudowy, jakieś stodoły, kapliczki. A samo bezpośrednie otoczenie stawu to idealne miejsce na wyciszenie i obcowanie z naturą, bez konieczności wyprawy za rogatki miejskie. Kilka lat temu teren został uporządkowany i zagospodarowany w ramach realizacji jednego z projektów z Budżetu Obywatelskiego. Na szczęście nie stracił przy tym dawnego charakteru. Na nadbrzeżu pojawił się ogródek, dostawiono ławki i siedziska z pniaków, ale poza tym żadnych zbędnych ingerencji, stref rozrywki czy innych foodtrucków. I dobrze, bo takie dzikie miejsca też są potrzebne.

Inna ulubiona dzika miejscówka w zasięgu spacerowym, czyli Łąki Nowohuckie. W wersji śnieżnej przypominają mi zimowe obrazki z dzieciństwa. Zwykle spędzałam ferie semestralne u dziadków w Staszowie , a tam miałam podobny widok za podwórzowym płotem. „Kiedyś to były czasy” – mode on 😉

Zimowe obrazki zniknęły, wiosenne dopiero kiełkują. Ale pierwsze zwiastuny lepszego już są.

No i dobrze – odliczam dni i czekam na więcej 🙂